De donut-theorie
De sociale ondergrens waar iedereen boven zou moeten blijven, is de binnencirkel van onze Donut. De diverse dimensies van de fundamentele mensenrechten (die met name de door de Verenigde Naties aangenomen duurzame ontwikkelingsdoelstellingen uitmaken) vormen die sociale ondergrens. Die bevrediging van de menselijke behoeften mag evenwel niet ten koste gaan van de natuurlijke rijkdommen van onze planeet. De ecologische bovengrens stemt overeen met de buitenste cirkel van de Donut. Ze is de resultante van de diverse limieten van onze planeet die door het milieuwetenschappelijk onderzoek zijn vastgesteld. Tussen die twee grenzen, in het deeg van de Donut, bevindt zich onze levensvatbare ruimte: de sociaal rechtvaardige en ecologisch veilige ruimte.
Streven naar een regeneratieve en distributieve economie
De eerste stap naar een Donut-economie is de erkenning van de onderlinge samenhang tussen de economie, de maatschappij en de aarde. Als de economie daadwerkelijk ingebed is kan ze ook worden gereorganiseerd volgens principes die er doeltreffender en intrinsieker voor zorgen dat ze binnen de Donut blijft. Die principes zijn regenerativiteit en distributiviteit, die van meet af aan (by design) moeten worden verankerd in de werking van onze economieën.
Vooreerst moet een regeneratieve economie in de plaats komen van ons nog te vaak degeneratieve economieën, die gebaseerd zijn op een lineaire logica ten aanzien van de hulpbronnen: ontginnen – produceren – gebruiken – wegwerpen. Het doel is zowel biologische als technische massa te herstellen in het kader van een economie die zo circulair mogelijk wordt.
Vervolgens is er een distributieve economie, die niet enkel beperkt blijft tot het achteraf herverdelen van inkomsten, maar waarbij naast inkomen ook de rijkdom, de macht, en de tijd van meet af aan worden verdeeld onder actoren. Die verdeling moet worden begrepen in de zin van netwerken, samengesteld uit een verscheidenheid van actoren. Dat zou onze economieën al heel wat veerkrachtiger maken.
by Farweb